قزوین فردا

به گزارش قزوین فردا به نقل ازمشرق،محمد کاظم انبارلویی سردبیر روزنامه رسالت دریاداشتی با عنوان مادرفتنه با یک مشت یاغی طف هستینم نوشت: در آستانه برگزاری انتخابات سومین دوره مجلس شورای اسلامی روز 30 بهمن سال 66 حجت الاسلام والمسلمین سیدعلی اکبر محتشمی وزیر کشور وقت نامه ای به امام خمینی(ره) می نویسد و در آن ضمن تشریح مواضع نهضت آزادی در مورد مسائل کشور دو سئوال کلیدی و در حقیقت دو استفتای سیاسی از امام (ره) در مورد نهضت آزادی مطرح می کند. (1)
1- آیا نهضت آزادی به عنوان یک سازمان و حزب سیاسی به رسمیت شناخته شود؟
2- با توجه به اینکه ماده 30 قانون انتخابات شرایط تائید صلاحیت داوطلبان نمایندگی مجلس را اعتقاد و التزام عملی به اسلام و اعتقاد و التزام عملی به نظام میداند، آیا نهضت آزادی صلاحیت دارد در انتخابات مجلس شورای اسلامی شرکت نموده و نماینده در مجلس داشته باشد؟
امام(ره) در پاسخ پنج نکته کلیدی مطرح فرمودند؛
1- نهضت آزادی طرفدار جدی وابستگی کشور ایران به آمریکاست و در این باره از هیچ کوششی دریغ نکرده است. 
2- اگر خدای متعال عنایت نفرموده بود و مدتی در حکومت موقت باقی مانده بودند ملتهای مظلوم به ویژه ملت عزیز ما اکنون زیر چنگال آمریکا و مستشاران او دست و پا میزدند.
3- نهضت آزادی صلاحیت هیچ امری از امور دولتی یا قانونگذاری یا قضائی را ندارد.
4- ضرر نهضت آزادی از ضرر گروهکهای دیگر، حتی منافقین این فرزندان عزیز مهندس بازرگان بیشتر و بالاتر است. 
5- با نهضت به اصطلاح آزادی باید قاطعانه برخورد شود و نباید رسمیت داشته باشد.
نامه محتشمی به امام(ره) یک استمزاج سیاسی درباره یک گروه نیست. کسب تکلیف سیاسی در یک امر حکومتی است. پاسخ هم یک نظر معمولی درباره یک گروه سیاسی منحرف و منحط نیست بلکه یک حکم حکومتی است. اگر این حکم در دوران اصلاحات عملی می شد و دولت مواظب شبکه سازی این جماعت در احزاب، دانشگاه و مطبوعات بود شاهد شورش 18 تیر 78 نبودیم. نهضت آزادی شروع کرد به سربازگیری از حزب دولت ساخته مشارکت و نیز حتی از برخی اعضای مجمع روحانیون مبارز در مجمع انشعاب ایجاد کرد و دبیر کل آن را به سربازی در حزب جدیدالتاسیس اعتماد ملی برد تا او را مهیای فتنه سال 88 نماید.
شمار رجال سیاسی منحرفی که از گوگوش تا سروش از وی در انتخابات 84 و 88 حمایت کردند نشان داد که جریان منحط نهضت آزادی تا کجا برای نفوذ و نیز بسط وابستگی ایران به آمریکا پیش آمده است.
نتیجه غفلت از حکم حکومتی امام(ره) در دوران اصلاحات باعث شد آنها در هیئت علمی دانشگاهها نفوذ کنند، مثلاً فردی مثل کیان تاجبخش از بنیاد سورس با تاجزاده در معاونت سیاسی وزارت کشور پیوند بخورد و فتنه 18 تیر 78 را تدارک ببینند.
عناصر نفوذی «سیا» و نیز نهضت آزادی همین بلا را بر سر موسوی آوردند و او را در صف اول شورشیان فتنه گر با بیانیه هایی که با سوزن بانی های سیا تهیه می شد به خاک سیاه نشاندند. با آنکه در حکم حکومتی امام(ره) از نام مهندس بازرگان به عنوان پدر معنوی منافقین یاد می شود و خطر نهضت آزادی بالاتر از خطر دیگر گروهکهاست، اما رئیس جمهور محترم امسال در نطق خود در دانشگاه شریف از او به نیکی در کنار نام بزرگان انقلاب از جمله امام خمینی(ره) و شهید بهشتی یاد میکند و برخی حضار هم در آن نشست برای او کف و سوت میزنند!
امروز در وزارت کشور، وزارت ارشاد و وزارت علوم، فضایی برای تنفس این جماعت ایجاد کرده اند که صدای آن را کم و بیش در 16 آذر امسال در دانشگاهها شنیدیم. این جماعت پرچمدار حمایت و تداوم فتنه سال 88 بودند و با آنکه فتوای امام در مورد این جماعت مثل روز روشن است، سرکرده آنها را به عنوان "مشاور امام" برای سخنرانی به دانشگاه تهران دعوت کردند!
اگر برخورد این دولت با نهضت آزادی را نمادی از "اعتدال" ترجمه کنیم نامه امام در مورد نهضت آزادی و حکم حکومتی وی را نعوذ بالله باید نمادی از "تندروی" و "افراطی گری" بدانیم! امروز در عرصه مطبوعات و احزاب به راحتی اعضای نهضت آزادی با اعضای حزب منحله مشارکت و مجاهدین فالوده می خورند و در ناهار و شام سیاسی برای هم نوشابه باز می کنند! به طوری که در دعوت معاونت های سیاسی برخی استانها به طور رسمی از اعضای نهضت آزادی هم برای گفتگوها و هم اندیشی سیاسی دعوت می شود!
سئوال این است این راه "اعتدال" است یا "افراط"؟ با جماعتی که استقلال و شرف ملت ایران را در دوران دفاع مقدس به حراج گذاشته بودند (2) و فرزندان آنها در بغداد و خود آنها در تهران توطئه میکردند اینگونه باید مهربانانه برخورد کرد و با گروههایی که جان خود را در کف گذاشتهاند و تا آخرین نفس از انقلاب حمایت میکنند به اسم تندرو، افراطی، بیسواد، و... برخورد نمود.
جالب اینجاست وقتی رئیس نهضت آزادی موفق نمیشود برای سخنرانی به دانشگاه تهران برود به جای او فردی میرود که نماد سقوط و انحطاط یک آقازاده است که برای فاتحه بر سر قبر شاه به قاهره رفته بود، محکومیت قضائی دارد و در روزنامه تحت مدیریت خود با بیوه شاه مصاحبه کرده است!
او افتخار میکند دوستان خوبی از بهائی ها و مجاهدین خلق دارد! او هم ماموریت پیدا میکند برود دانشگاه تهران از سران فتنه دفاع کند و برای دفاع از آنها هرچه خواست علیه دولت و ملت بگوید!
آیا رفتار دولت در سه وزارتخانه یاد شده حکایت از یک انضباط سیاسی بر اساس احکام حکومتی امام (ره) است یا نوعی شلختگی سیاسی است که سر از فتنه های جدید درمی آورد. 
دولت باید بداند فتنه خط قرمز نظام است. ما در فتنه جدید با یک مشت یاغی، محارب و سرسپرده آمریکا و اسرائیل طرف هستیم. بیش از 6 سال از انتخابات سال 88 گذشته است. اینکه این جماعت هنوز فتنه را رها نکرده اند معلوم میشود آنها حداقل در یک موضع صادق بوده اند، آن هم موضع و شعار؛ "انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است"! 
آنها از یک طرف چند ساده لوح و غافل سیاسی را به میدان می اندازند و می گویند ماجرای فتنه 88 را فراموش کنید و سران فتنه را از حصر بیرون بیاورید، از طرف دیگر طبل بزرگ "فتنه" را زیر پای "چپ" هر روز به صدا درمیآورند و هرچه به انتخابات نزدیک می شویم صدای آن را بلندتر از گذشته بالا میبرند.
تداوم غفلت از حکم حکومتی امام(ره) در دولت یازدهم باعث شده، سر و کله برخی نفوذی ها در دفاتر برخی مسئولان بلندپایه نظام پیدا شود و از آن بالاتر مواضع منحط آنها در دوران دفاع مقدس از زبان برخی صاحب منصبان بیرون آید. این نشان می دهد دستگاههای امنیتی هم نسبت به این موضوع حساس نیستند و از موضع بهنگام پرهیز میکنند و وقتی در رسانه های انقلاب روشنگری میشود، اقدام می کنند!
جریان ساختارشکن در داخل با هدایت سرویس های امنیتی دشمن دارند کار می کنند. آنها بی پروا از فتنه حمایت میکنند و هنوز اسم رمز فتنه را به عنوان کلید محاربه در دست دارند. آنها به دولت به عنوان "رحم اجارهای" نگاه می کنند. آنها مشغول بزک کردن آمریکا هستند و روز 16 آذر که روز استکبارستیزی و افشای جنایات آمریکاست با سوزنبانی این جماعت روسیاه بدتر از منافقین به جای هدف گرفتن آمریکا نظام را هدف قرار می دهند.
دولت از تسامح در برخورد با این جماعت باید پرهیز کند. ملت در قیام تاریخی 9 دی نقاب از چهره منافقین جدید و قدیم برداشت. اگر لازم باشد این کار را در فرصتی جدید تکرار خواهد کرد.
پی نوشتها:
1- صحیفه امام (ره)، ج 20، ص 481
2- نامه محتشمی به امام، 30 بهمن 66، صحیفه امام (ره)، ج 20، ص 479